Kızımı Çok Özlüyorum.

Her sabah işe gitmek işkence oldu bana bu günlerde.2,5 yaş sendromu mu yoksa büyüdükçe aklı başına mı geliyor bilemem ama irem çok değişti. Yakın zamana kadar sabahları dedesiyle arkamdan el sallayan biran önce parka gitmeye çalışan o küçük kız gitti , yerine geceleri bile onu bırakıp gideceğimi düşünen sürekli korku halinde olan ,kendi yatağında bile kesinlikle yatmayan bi kız geldi.Her zaman görüştüğümüz, sürekli oynadığı arkadaşlarının yanında bile bensiz duramaz oldu. Her sabah kavga gürültü çıkıyoruz evden. Yataktan başımı kaldırdığım an hemen gözünü açıyor irem’de. Ve başlıyor konuşmaya “canım annecim,güzel annecim işemi gidecen,gitme noluy bıbakma beni,ben seni istiyom mamammı.”

Bi yandan hazırlanıyorum,bir yandan bacaklarıma yapışan küçük hanıma laf anlatmaya çalışıyorum, sarılıyorum , seviyorum.”canım kızım ,tatlım benim ben seni çok seviyorum, şimdi gidiyorum ama akşam hemen gelecem seninle oyun oynicaz,düğme oynicaz (buaralar çoğunlukla oynadığımız oyun; düğme kutusundaki tüm düğmeleri boşaltmak,renklerine göre gruplandırmak,düğmelerle şekiller yapmak)

Tabi ne kadar konuşursam nafile. Kıyameti koparıyor irem ,”gitme noluy” diye.Dedesi geliyor onu almaya her sabah .Beraber hazırlanıyoruz ve aşağı iniyoruz. İrem’in gözü sürekli bende biryandan ağlıyor biryandan “bebabey gidelim anne, beni de götür işe, bıbakma beni” diyor.

Sarılıyorum ,öpüyorum,öpüyorum ama sonuçta gözyaşlarımı içime akıta akıta onu bırakıyorum gidiyorum.ve düşünüyorum ne kadar kötü bir anneyim .kızım bu kadar yalvarıyorken gitme diye nasıl bırakabiliyorum değer mi 2 günlük dünyada onu bu kadar ağlatmaya.Tüm bu düşünceler beynimi kemire kemire geliyorum işe.

Onu çok seviyorum , onun için her şeyin en iyisini yaparım,her şey onun için derken farkında olmadan kızımın kalbinde derin yaralar açmaktan çok korkuyorum.

Kafamın içinde “acabalar, neyapabilirimler ” dolaşıp duruyor.Bir sürü cevapsız sorunun,soru işaretlerinin içinde kalakalıyorum. İnş. Tüm bu yaşadıklarımız geçici bir süreçtir. Ne yazık ki dua etmekten, kızım için üzülmekten başka bişey yapamıyorum.